รายการปัญหาที่สำคัญที่เหลืออยู่ในวิชาฟิสิกส์
ที่รวบรวมตอนรุ่งสางของศตวรรษที่ยี่สิบอาจไม่นานนัก เว็บพนันออนไลน์ ฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ นักฟิสิกส์ชื่อดังหลายคน รวมทั้งอัลเบิร์ต มิเชลสัน ลอร์ดเคลวิน และฟิลิปป์ ฟอน จอลลี่ ต่างเห็นพ้องต้องกันว่ามหาวิหารแห่งฟิสิกส์นั้นเกือบจะสมบูรณ์แล้ว โดยมีเพียงป้อมปราการและยอดแหลมเพียงไม่กี่แห่งที่จะเพิ่มเข้ามา และเจ้านายหลังคาสองสามคนที่จะต้องแกะสลัก ความเป็นจริงกลับกลายเป็นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง: กลศาสตร์ควอนตัม ทฤษฎีสัมพัทธภาพ ทฤษฎีอนุภาคมูลฐาน และจักรวาลวิทยา กลายเป็นความสำเร็จทางวิทยาศาสตร์ (และวัฒนธรรม) ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษที่ 20
อันตรายแบบเดียวกันนี้แฝงตัวอยู่ในส่วนที่ 1 ของหนังสือเล่มนี้โดยนักฟิสิกส์ชาวโซเวียตชื่อดัง V.L. Ginzburg เป็นรายการหรือค่อนข้างเป็นบทสรุปของพื้นที่ที่น่าตื่นเต้นในวิชาฟิสิกส์ซึ่งปัญหาที่ยังไม่ได้แก้ไขยังคงอยู่หรือที่ซึ่งการพัฒนาที่น่าสนใจมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า รุ่นแรกของส่วนที่ 1 (“ปัญหา” ของคำบรรยาย) เผยแพร่ในปี 1971 และได้รับการอัปเดตเป็นฉบับต่อเนื่องกัน ข้อความปัจจุบันเป็นฉบับแปลของฉบับปี 1995 (มีภาคผนวกและหมายเหตุเล็กน้อย) ซึ่งกินซ์เบิร์กอ้างว่าเป็นฉบับสุดท้าย
ผู้เขียนตระหนักดีถึงปัญหาที่เกิดขึ้นจริง: “การค้นพบและความสำเร็จที่โดดเด่นมากมายในด้านวิทยาศาสตร์มาโดยไม่คาดคิดและไม่คาดคิดเลย” อันที่จริง 24 หัวข้อของเขาภายใต้หัวข้อ ‘มาโครฟิสิกส์’, ‘จุลฟิสิกส์’ (อนุภาคมูลฐาน) และ ‘ฟิสิกส์ดาราศาสตร์’ ไม่ใช่รายการที่ชัดเจนของปัญหาที่สำคัญที่สุดในฟิสิกส์ ในทางกลับกัน Ginzburg อ้างว่าให้ความคิดเกี่ยวกับ “บุคลิกตามอำเภอใจและอัตนัย” ซึ่งมุ่งส่งเสริมความตระหนักและความชื่นชมในฟิสิกส์มากขึ้นโดยเฉพาะในหมู่คนหนุ่มสาว
คำอธิบายสั้น ๆ ของแต่ละพื้นที่เขียนด้วยร้อยแก้วที่ชัดเจนและเป็นเรื่องจริง ซึ่งเป็นคำชมเชยของผู้แปล (ไม่ระบุชื่อ) ระดับนี้เหมาะสำหรับระดับปริญญาตรีหรือฆราวาสที่มีความคุ้นเคยกับฟิสิกส์มากกว่า แต่งานนี้แทบจะไม่ใช่ “สิ่งพิมพ์ทางวิทยาศาสตร์ยอดนิยม” Ginzburg กล่าว
จะพูดอะไรเกี่ยวกับการเลือกของเขา
และเนื้อหาของหนังสือได้บ้าง ความคิดเห็นของนักฟิสิกส์ผู้ยิ่งใหญ่เกี่ยวกับฟิสิกส์นั้นมีความน่าสนใจอยู่เสมอ และกินซ์เบิร์กได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าทั้งยืนหยัดและมองการณ์ไกลตลอดหลายปีที่ผ่านมา ภาพรวมของฉบับพิมพ์ปี 1979 ซึ่งได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษด้วย แสดงให้เห็นว่าความสำคัญที่เขายึดมั่นในขณะนั้นต่อการบรรลุการหลอมรวมนิวเคลียร์แบบควบคุมเพื่อจุดประสงค์ด้านพลังงานไม่ได้ลดลงเลย การค้นหาความเป็นตัวนำยิ่งยวดที่อุณหภูมิสูงเป็นหัวข้อที่สำคัญสำหรับเขามาโดยตลอด แม้ว่าการค้นพบที่โด่งดังของเอฟเฟกต์ในชุดของคอปเปอร์ออกไซด์ที่ค่อนข้างซับซ้อนนั้นไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งปี 1987 ในทางกลับกัน ฟิสิกส์อะตอมและโมเลกุลและควอนตัมออปติก ไม่เคยอยู่ในลำดับความสำคัญของ Ginzburg การทดลองเมื่อเร็วๆ นี้เกี่ยวกับการควบแน่นของก๊าซโบส–ไอน์สไตน์ ซึ่งเกือบถูกมองว่าเป็นหัวข้อที่ “ร้อนแรง” ในวิชาฟิสิกส์ เกือบจะได้รับความสนใจในความคิดเห็น แต่พวกเขาได้รับการยกย่องว่าเป็นความสำเร็จในฟิสิกส์ทดลองซึ่งเป็นไปได้โดยการระบายความร้อนด้วยเลเซอร์และกับดัก มากกว่าการค้นพบสิ่งที่ไม่คาดคิดและใหม่กว่า
การทดลองในปัจจุบันเกี่ยวกับการตีความกลศาสตร์ควอนตัมจะสั้นลง: “[พวกเขา] เป็นพยานถึงความถูกต้องสมบูรณ์และกล่าวได้ว่าชัยชนะของกลศาสตร์ควอนตัม … นักวิจารณ์ของกลศาสตร์ควอนตัมไม่พอใจกับความน่าจะเป็นของส่วนหนึ่งของมัน คำทำนาย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการรู้ว่าอิเล็กตรอนแต่ละตัวไปที่ใดในการทดลองการเลี้ยวเบน ตอนนี้ไม่มีหวังแล้ว”
เพื่อนร่วมงาน: (จากขวา) Ginzburg, Rudolf Peierls, Freeman Dyson และ I. E. Tamm ในปี 1956 เครดิต: AIP EMILIO SEGRÈ VISUAL ARCHIVES, RUDOLPH PEIERLE COLLECTION
แล้วใครคือ Vitaly Lazarevich Ginzburg และเขาได้ผลิตสิ่งที่ต้องอธิบายเป็นปรากฏการณ์ทางฟิสิกส์ได้อย่างไร? Ginzburg เกิดในปี 1916 เป็นนักฟิสิกส์เชิงทฤษฎีที่ทำงานร่วมกับผู้ได้รับรางวัลโนเบล I. E. Tamm และ L. D. Landau ที่ Lebedev Physics Institute ในมอสโก และต่อมาเป็นหัวหน้าแผนกฟิสิกส์ทฤษฎี ความสนใจที่หลากหลายของเขาในช่วง 60 ปีของการวิจัย ได้แก่ นิวเคลียร์ฟิวชั่น, รังสีคอสมิก, ดาราศาสตร์วิทยุ, ฟิสิกส์พลาสมา, อิเล็กโทรไดนามิกส์, การนำยิ่งยวด, เฟอร์โรอิเล็กทริกและหัวข้ออื่น ๆ ในการวิจัยโซลิดสเตต
เขาน่าจะเป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีจากทฤษฎีการนำยิ่งยวดของกินซ์บวร์ก-ลันเดา ซึ่งพบการนำไปใช้ในด้านอื่น ๆ ของฟิสิกส์ และเขาทำงานภายใต้แทมม์ในการวิจัยอาวุธแสนสาหัส อย่างไรก็ตาม เนื่องจากภรรยาของ Ginzburg ถูกจำคุกในข้อหากิจกรรมต่อต้านการปฏิวัติในปี 1944 และต่อมาถูกเนรเทศไปยัง Gorky (ที่พวกเขาพบกัน) เขาจึงถูกมองว่าเป็นความเสี่ยงด้านความปลอดภัยและไม่ได้ติดตาม Tamm และ Andrei Sakharov ไปที่ห้องปฏิบัติการ KB-11 ใน Sarov ศูนย์ออกแบบอาวุธนิวเคลียร์ของรัสเซียในปี 1950
แม้ว่าเขาจะตระหนักรู้ถึงปัญหาของรถ Landau ในปี 1938 เขาถูกคุมขังในข้อหาเขียนจุลสารต่อต้านการปฏิวัติอย่างแท้จริง และชะตากรรมของเพื่อนร่วมงานที่ด้อยโอกาสคนอื่นๆ ความท้อแท้เกิดขึ้นในภายหลังเท่านั้น เว็บพนันออนไลน์ ฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ
